Alfred Adler i jego psychologia indywidualna

Alfred Adler (1870 - 1937)

Adler urodził się w Wiedniu, a dokładniej na jego przedmieściach 7 lutego 1870 roku. Należał do żydowskiej rodziny kupieckiej, był w niej trzecim dzieckiem. Kiedy Adler skończył pięć lat, zaatakowało go zapalenie płuc nieomal doprowadzając małego chłopca do śmierci. Po powrocie do zdrowia postanowił zostać w przyszłości lekarzem. W roku 1895 otrzymał dyplom medyczny na Uniwersytecie w Wiedniu i rozpoczął praktykę okulistyczną, ale jego zainteresowania bardzo szybko skłoniły go do zmiany specjalności - zdecydował się zostać psychiatrą. W roku 1907 otrzymał propozycję przystąpienia do grupy dyskusyjnej Freuda. Adler był jej aktywnym uczestnikiem przez dziesięć lat, wciąż jednak tworzył własne teorie na temat psychoanalizy, które dalece odbiegały od poglądów kolegów z Wiedeńskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Po przedstawieniu swoich krytycznych uwag na forum Towarzystwa spotkał się z wielce nieprzychylną reakcją, która stała się katalizatorem stworzenia własnej szkoły i odłączenia się od grupy Freuda. W ten sposób powstała „adlerowska” szkoła psychologii indywidualnej, był to rok 1911. Przekonania nurtu Adlera bardzo odbiegały od teorii stworzonych przez Freuda. Podstawową różnicą było skupianie się na wpływie społecznym na jednostkę i potędze świadomości, które u twórcy psychoanalizy odgrywały mało istotną rolę. Wczesne badania Adlera dotyczyły rekompensowania niepełnosprawności fizycznej, jednak z biegiem czasu jego uwaga skupiła się na brakach w poczuciu własnej wartości i ich nadrabianiu. Przykładem może być nasilona kobieca agresja, którą zwolennicy Adlera interpretują jako np. odrzucenie stereotypów. Alfred Adler silnie akcentuje postawę prospołeczną. Posuwa się wręcz do stwierdzenia, że już od urodzenia mamy poczucie wspólnoty, które w procesie rozwoju wzrasta wprost proporcjonalnie do pozostałych funkcji życiowych.
Myślenie Adlera, wsparte różnymi tragediami z okresu dzieciństwa i zmaganiami w dojrzałym życiu, skupiało się silnie wokół idei samodoskonalenia. Według niego celem każdego zdrowego, rozsądnego człowieka jest rozwijanie własnych zdolności i możliwości. Jak to sam wyraził: "Dążenie do doskonałości jest rzeczą wrodzoną w tym sensie, że jest częścią życia..."
Adler przyjął darwinowską ideę żywych form przystosowujących się do otoczenia i uważał, że "cele życia", jak je nazywał, są ogniskową osiągnięć jednostki w jej próbach pokonania życiowych przeszkód. Uważał, że służą one na ogół jako ochrona przed poczuciem bezsilności, jako pomost miedzy niezadowalającą teraźniejszością i jasną, pełną mocy i zadowolenia przyszłością.
Adler kładł jeszcze większy nacisk na indywidualizm niż Jung, przypisując człowiekowi takie cechy, jak wyjątkowość, jasną świadomość i zdolność do panowania nad własnym życiem, które zostało - według niego - zignorowane przez Freuda. W rzeczywistości był przeświadczony, że można kształtować własną osobowość, i w tym sensie propagował idee, która jest wciąż żywa.
"Każda jednostka - mówił - reprezentuje zarówno jedność osobowości, jak i indywidualne ukształtowanie tej jedności. Zatem jednostka jest zarówno obrazem, jak i artystą. Jest twórcą własnej osobowości".

Psychoanaliza dzieci. Analiza wczesnodziecięca.

Melanie Klein urodziła się
w Wiedniu,
w 1882 roku.


Była czwartym, zarazem najmłodszym dzieckiem. Środowisko rodziny Klein określa się mianem „płodnego intelektualnie”, stąd też nie wzbudza kontrowersji bardzo wczesna decyzja młodej kobiety o rozpoczęciu edukacji. Początki jej życia zawodowego datuje się na okres kiedy miała niespełna czternaście lat i zafascynowana była swoim starszym bratem, który otworzył przed nią wrota do nauki. Bardzo szybko opanowała łacinę i grekę, zdała do gimnazjum, postanowiła zostać lekarzem. Równie szybko jednak pokrzyżowały się jej plany zawodowe, gdy na horyzoncie pojawił się mężczyzna.

Gdzie było id, tam powinno stać się ego

Zygmunt Freud (1865-1939)
austriacki neurolog i psychiatra powszechnie uważany za „ojca” psychoanalizy , od wielu lat wzbudzający zarówno fascynujące jak i kontrowersyjne opinie. Początkowo zajmował się neuropatologią, później leczeniem nerwic, zwłaszcza histerii.





Cofnijmy się na moment do drugiej połowy XIX wieku, do epoki wiktoriańskiej zwanej także „wiktorianizmem”, uważanej za jeden z najbardziej drobnomieszczańskich etapów cywilizacji zachodniej. Obyczajowość wiążąca się z panowaniem w Anglii królowej Wiktorii (1837–1901), charakteryzuje się hipokryzją, rygorystyczną postawą wobec ciała i seksualności, panoszeniem się cenzury obyczajowej, traktowaniem seksu jako tabu (takie podejście staje się przyczyną wielu zaburzeń psychicznych i seksualnych, głównie u kobiet).
6 maja, 1865 r., we Freibergu, na Morawach, przychodzi na świat Zygmunt Freud. Rodzice Freuda byli Żydami. Matka, Amalie, z domu Nathanson wyszła za Jakoba Freuda w 1855 roku. Była jego trzecią żoną. Jakob miał wtedy 40 lat, natomiast Amalie 20.
W 1859 r., z uwagi na pogorszenie się sytuacji ekonomicznej - ojciec Freuda prowadził słabo prosperującą firmę zajmującą się handlem wełną - rodzina Freudów przeprowadziła się do Lipska, a następnie w 1860 r. - do Wiednia.
Twórca psychoanalizy wspominał, że choć cała rodzina żyła w trudnych warunkach, ojciec wymagał aby w wyborze zawodu kierował się jedynie własnymi zainteresowaniami.
Sigmund Freud, właściwie Sigismund Szlomo Freud. Imię Sigismund (Zygmunt) otrzymał zgodnie z rodzinną tradycją na cześć trzech polskich królów: Zygmunta Starego, Zygmunta Augusta i Zygmunta III Wazy. Za panowania tych królów przodkowie Freuda osiedlili się na terenie Polski, która słynęła wówczas z tolerancji religijnej, skąd w XIX wieku przez Galicję przenieśli się do Austrii.
W 1872 r. (podczas studiów) Zygmunt Freud skrócił swoje imię Sigismund na Sigmund, nigdy jednak nie wyjaśnił przyczyn swojej decyzji. Natomiast, drugim imieniem, które otrzymał po dziadku – Szlomo (pol. Salomon) – nigdy się nie posługiwał.
Przed narodzinami Zygmunta, wieśniaczka przepowiedziała jego matce Amalie,